احمد حیدری؛ علی قدمی فیروزآبادی
چکیده
خاکورزی مرسوم بهطور گسترده در مناطق چغندرکاری استفاده میشود. به هرحال خاکورزی مرسوم کارگر و ماشینهای بیشتری استفاده کرده و اثر منفی روی خاک و محیطزیست دارد. بدینمنظور تحقیقی برای بررسی اثر روشهای خاکورزی و کمآبیاری بر عملکرد کمی و کیفی و بهرهوری آب چغندرقند در سامانه آبیاری قطرهای در خاکی با بافت متوسط در ایستگاه ...
بیشتر
خاکورزی مرسوم بهطور گسترده در مناطق چغندرکاری استفاده میشود. به هرحال خاکورزی مرسوم کارگر و ماشینهای بیشتری استفاده کرده و اثر منفی روی خاک و محیطزیست دارد. بدینمنظور تحقیقی برای بررسی اثر روشهای خاکورزی و کمآبیاری بر عملکرد کمی و کیفی و بهرهوری آب چغندرقند در سامانه آبیاری قطرهای در خاکی با بافت متوسط در ایستگاه تحقیقاتی اکباتان استان همدان در سال زراعی 98-1397 به اجرا درآمد. این تحقیق بهصورت طرح کرتهای نواری در قالب بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. عامل افقی، روشهای خاکورزی شامل: T1- گاوآهن برگرداندار در پاییز+ سیکلوتیلر در بهار (شاهد)، T2- زیرشکن و گاوآهن برگرداندار در پاییز + سیکلوتیلر در بهار، T3- خاکورز مرکب (گاوآهن قلمی + غلطک) در پاییز + سیکلوتیلر در بهار، T4- خاکورز مرکب (گاوآهن چیزل با تیغههای پنجه غازی + غلطک) در پاییز+ سیکلوتیلر در بهار و عامل عمودی، تیمار آبی در چهار سطح شامل: I100- تامین 100 درصد، I90- تامین 90 درصد، I80- تامین 80 درصد و I70- تامین70 درصد نیاز آبی بود. پارامترهای مقاومت به نفوذ در خاک (شاخص مخروطی خاک)، میزان حجم آب مصرفی، عملکرد ریشه، شکر، شکر سفید و قند ملاس اندازهگیری شدند. نتایج نشان داد که اثر روشهای مختلف خاکورزی، تیمار آبی و اثرات متقابل آنها در سطح احتمال 1 درصد بر عملکرد ریشه، عملکرد شکر، عملکرد شکر سفید و بهرهوری آب معنیدار شدند. از نظر آماری اختلاف معنیدار بین تیمار T4 و روش مرسوم (T1) و تیمار T2 از نظر عملکرد ریشه چغندرقند مشاهده نشد. تیمارهای T4(با میانگین عملکرد 686/50 تن در هکتار) و T1 (با میانگین عملکرد 50.507 تن در هکتار) بیشترین عملکرد ریشه چغندرقند را به خود اختصاص دادند. همچنین روش خاکورزی (T4) نسبت به روش رایج خاکورزی (T1) بهترتیب باعث کاهش 14.7درصدی در مصرف سوخت و افزایش ظرفیت مزرعهای به میزان 52.4 درصد شد. در روش خاکورزی T4، تیمارهای آبی I100، I90 وI80 بهترتیب با میانگین بهرهوری آب 6.113، 6.087 و 5.523 کیلوگرم به ازای یک متر مکعب مصرف آب بیشترین اثر را بر افزایش بهرهوری آب بر اساس شاخص عملکرد ریشه داشتند. در حالیکه تفاوت معنیدار بین آنها مشاهده نشد. نتیجه اینکه در روش خاکورزی T4 با تامین 80% نیاز آبی چغندرقند بعد از استقرار گیاه (حدوداً از اواسط فصل رشد) حدود 12% (1207 متر مکعب) در مصرف آب بدون کاهش معنیدار در بهرهوری آب بر اساس شاخص عملکرد ریشه صرفهجویی کرد.
سیدمحمدجواد افضلی؛ ابراهیم جواهری
چکیده
این تحقیق بهمنظور بررسی اثرات روشهای خاکورزی با تأکید بر عمق نفوذ ادوات بر میزان مقاومت فروروی، شاخصهای فنی و عملکرد گندم انجام گردید. آزمایش در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی و در سه تکرار و در دو سال اجرا شد. تیمارها شامل چهار روش خاکورزی گاوآهن برگرداندار+ دو بار دیسک+ ماله (CT)، دو بار دیسک+ ماله (RT)، زیرشکن+ دو بار دیسک+ ...
بیشتر
این تحقیق بهمنظور بررسی اثرات روشهای خاکورزی با تأکید بر عمق نفوذ ادوات بر میزان مقاومت فروروی، شاخصهای فنی و عملکرد گندم انجام گردید. آزمایش در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی و در سه تکرار و در دو سال اجرا شد. تیمارها شامل چهار روش خاکورزی گاوآهن برگرداندار+ دو بار دیسک+ ماله (CT)، دو بار دیسک+ ماله (RT)، زیرشکن+ دو بار دیسک+ ماله (S1D) و زیرشکن+ روتیواتور (S1R) بود. نتایج دادههای برداشت شده از میزان مقاومت فروروی خاک نشان داد که در اواخر فصل رشد، خاک مجدداً تراکم خود را در عمقهای مختلف بهدست آورد، ولی با توجه به آنکه میزان نفوذ تجمعی آب آبیاری در اواخر دوره رشد، در تیمارهای زیرشکنی بیشتر بود میتوان بیان داشت که زیرشکنی سبب ایجاد شیارهای باریک پایدار در خاک گشته است. همچنین در تیمارهای S1D و S1R میزان مصرف سوخت به میزان 2/2 و 44/10 لیتر در هکتار و زمان انجام عملیات به میزان 58/0 و 54/1 ساعت در مقایسه با تیمار CT کاهش یافت. نتایج بررسی عملکرد دانه نشان داد که اگر به صورت سالیانه عملیات زیرشکنی به جای گاوآهن برگرداندار به کار گرفته شود، عملکرد دانه 5/8 درصد افزایش خواهد یافت. روشهای زیرشکنی را میتوان بهدلیل برتری در شاخصهای فنی و همچنین حذف عملیات ماخار3 و کاهش تراکم کاری در زمان کشت محصول دارای برتری دانست. همچنین روشهای زیرشکنی سبب 22 درصد افزایش عملکرد دانه نسبت به روش کمخاکورزی گردید.